Het verhaal van José

Onder het kopje 'Ervaringen' vragen we cliënten van Het Behouden Huys naar hun persoonlijke verhaal. Dit keer het verhaal van José. Zij verloor haar vrouw aan alvleesklierkanker.

Op 6 januari 2010 kreeg mijn vrouw te horen dat ze alvleesklierkanker had met uitzaaiingen naar de lever. Er werd ons verteld dat er niets meer aan te doen was en dat ze hooguit nog een half jaar had te leven. Een mededeling die je leven volledig verandert en het zal nooit meer hetzelfde zijn! Ongeloof en ontdaan kijk je elkaar aan. Hoe kan dit nou? Nooit ziek en nu deze diagnose? Dit kan niet.

‘Gaandeweg kwam ik bij mijn verdriet en kon ik loslaten’

Op 13 januari werd ze ontslagen uit het ziekenhuis. Ik heb volledig zorgverlof opgenomen omdat ik voor haar wilde zorgen. Tot op de dag van vandaag ben ik dankbaar dat ik dit heb kunnen doen.  Samen met de kinderen hebben we een afspraak gemaakt: “ we gaan niet bij de pakken neerzitten, het wordt geen treurnis maar we gaan er iets van maken met z’n allen”. Het werd een tijd van samen lachen, huilen en delen. Dieptepunten en hoogtepunten maar vooral  een waardevolle tijd omdat je zo tot de kern komt van je bestaan.

Op 23 februari 2010 is mijn lieve vrouw overleden in het bijzijn van haar kinderen en mij. Dit moment staat in mijn ziel gegrift. Dit vergeet ik nooit meer!

ZIJ DIE WIJ LIEFHEBBEN EN DAN VAN ONS ZIJN HEENGEGAAN,
ZIJN NIET MEER WAAR ZIJ WAREN, MAAR ALTIJD WAAR WIJ ZIJN.

En dan….

dan komt er een tijd van regelen. Je verdringt je emoties omdat je het anders niet kunt overzien. Je wilt alles zo goed mogelijk doen en dit doe je ook maar toch blijft de eeuwige twijfel bestaan:

‘Had ik niet zo… ?‘ Had ik niet beter…?’ ‘Nee José, je hebt het goed gedaan.’ Maar toch liep ik ‘vast’.  Beelden van de laatste periode drongen zich aan me op en die vermengden zich met beelden uit de periode dat mijn vrouw gezond was. Ongeloof en boosheid, onmacht en hoop (ze komt wel weer terug) gingen hand in hand. Ondanks vele lieve mensen om me heen, die me ontzettend hebben gesteund, was deze steun voor mij niet voldoende om door de pijn heen te gaan. Er zat een diepe emotie die ik kon aanraken als ik alleen was, maar als ik dit deed werd ik zo wanhopig dat ik het gevoel had dat ik erin verdronk.

‘Ik kwam letterlijk tot stilstand’

Drie maanden na het overlijden heb ik hulp gezocht bij Het Behouden Huys. Ik heb 8x meegedaan in een lotgenotengroep maar ik kwam erachter dat dit niet de juiste vorm voor mij was. Daarna heb ik mij volledig op mijn werk gestort. Maar in 2011 kreeg ik een fietsongeluk en kwam ik letterlijk tot stilstand. Ik heb een tijdje in het ziekenhuis gelegen en toen ik uit het ziekenhuis kwam heb ik Het Behouden Huys gebeld. Samen hebben we gezocht naar een vorm van behandeling die bij me zou passen. We kwamen uit op een lichaamsgerichte therapie samen met  individuele gesprekken. Gaandeweg kwam ik bij mijn verdriet en kon ik loslaten. Alles mocht er zijn!

Het gemis zal altijd blijven. Maar ik heb geleerd dat mijn verdriet er mag zijn en hier is geen tijd aan verbonden. Het is mijn verdriet en mijn proces maar ik mag dit ook delen want er zijn zoveel mensen die dit gevoel (her)kennen. Hierdoor voel je je af en toe even iets minder alleen.

Uw eigen verhaal vertellen?

Wilt u ook uw eigen verhaal vertellen? Neem dan contact op met Aafke Veninga via 050-4062400 of aveninga@behoudenhuys.nl